Talige euforie over het Kunduz-akkoord in De Volkskrant

"Het Nederlandse scheepje van staat koerst al eeuwenlang behendig op de golven van de internationale toestand. De bakens verzetten, de huik naar de wind en het tijdig verstaan van de tekenen aan de wand - allemaal fraaie oudhollandse uitdrukkingen."

céline in een kneipe aangetroffen

de vroeg_lente avondlucht geurt heerlijk in berlijn
ik daal met mijn fiets af naar hermannplatz
op weg naar Ö
compleet mesjogge Ö
hij leefde tot voor enkele maanden in turkije
zijn doctoraat wiskunde bracht hem naar berlijn
doctorandi wiskunde wezen of kwezel of wild extravagant
Ö behoort tot de tweede soort

hij leidt me in bij een jonge dame
niet zeggen uit welk land je komt zei hij haar
ze is joods zei hij mij
de jonge dame sprak perfect frans
accentloos
in tegenstelling tot mezelf

als ze bij haar vader aankomt
vroeger een weekend in de maand
stond er bijna altijd een cd op van luchini
de acteur die céline gedeclameerd heeft

een vaderjood fan van céline
ik hapte even naar adem
de intrigerendste vrouwen hebben de boeiendste vaders
er bestaat een oorzakelijk verband

toen ik vertrok vroeg ik haar
of ze de naam van die italiaanse acteur kon opschrijven
want ik had wat gedronken zei ik
de fout van de turk
of van wie anders

de cd's van luchini zijn nog niet aangekomen
deutsche post mag tegen de verwachtingen in
de traagste posterij van heel de wereld zijn
en niet betrouwbaar!

op youtube vond ik alvast dit pareltje
ik heb het al drie keer bekeken

Nederland Leest oude boeken van meestal dode schrijvers

Boeiende discussie brengt het NRC over de keuze van dit jaar van de organisatie Nederland Leest voor De donkere kamer van Damocles van WF Hermans. De roman zal tussen 1 en 30 november door openbare bibliotheken gratis aan hun leden verstrekt. Ik ben het bibliotheekwezen zeer genegen, vandaar dat ik even inpik op dit bericht.

Jurgen Moeren van Meulenhoff reageert op de keuze met: "Waarom geen moderne schrijver, om jonge lezers te winnen?" Ik betwijfel of jonge lezers niet "gewonnen" kunnen worden door De donkere kamer: Ik heb het als tiener heel graag gelezen.

Wat mij betreft kiest Nederland leest zelf, volgens haar eigen criteria, die waarschijnlijk betrekking hebben op de relatie tussen de bibliotheek en zijn lezers, en niet op de belangen van het uitgeversgilde, of van de nog levende schrijvers.

De enige stem die ik me aanmeet in dit debat is die van een bibliotheekganger. Een enkele tussen miljoenen andere. In die kleine hoedanigheid waardeerde ik meer wanneer Nederland Leest de afgelopen jaren ging voor minder bekende schrijvers als Jacoba van Velde of Frank Martinus Arion, dan wanneer ze de alom bekende kanonnen Hermans, Mulish en Haasse in de vitrine plaatsen.

Verder beperk ik mij als lezer haast uitsluitend tot contemporain werk, haal daar meer voldoening uit. Wanneer de Hoofstedelijke Openbare Bibliotheek van Brussel daar enkele jaren op inspeelde door verschillende exemplaren van pas verschenen boeken aan te bieden, kon ik dat geweldig waarderen.

Britse bibliotheken

In Vrij Nederland een boeiend stuk over wat bibliotheken betekenen voor bekende Britse schrijvers.

De Britse klassenmaatschappij lijkt zich door te zetten in hun bibliotheken. Ik heb er shabby wijkbibliotheken gezien waar de boeken in even erbarmelijke staat aangeboden worden als de tapis plein in het gebouw erbij ligt (de innige relatie van Britten met tapis plein blijft mij een raadsel). De geciteerde auteurs in het VN-artikel begaven zich echter naar de historische bibliotheken die er als vrijmetselaarstempels uitzien (zie foto in artikel).

Ik neem hen niets kwalijk maar ik verwacht wel iets anders van een hedendaagse bib dan een tempel waar ik grote klassiekers kan gaan lezen. De glamour mag mij achterwege blijven. Doe mij maar genoeg ramen, een grote beschikbaarheid van recente werken, en vooral veel tafeltjes für Einzelarbeit.

Wel positief dat de Britse tempelbibliotheken hun publiek vinden. De British Library in Londen wordt schitterend gerund, veel beter dan de Bibliothèque Nationale in Parijs, met zijn vier torens die leeg staan, en waar ze de bezoekers altijd naar de ruimtes onder de grond leiden.

Ik stelde de vraag onlangs aan enkele Brusselaars: niemand van hen die al in de Koninklijke Bibliotheek van België binnen geweest is. Ik ook niet. Dat gebouw nodigt mij weinig uit, lijkt me wat op een grafmonument voor een Saksen-Coburg. Al kan ik er weinig over kwijt, heb ze ook nog niet aangedaan. Binnenkort zet ik dat recht. Een voornemen.