Ai Weiwei en Donald Duck

in het straatbeeld van berlijn overal de foto van ai weiwei

veel reclame voor de docu over chinas bekendste kunstenaar

al valt het aantal kinos dat de docu draait voorlopig wat tegen

ai weiwei is op zijn minst fotogeniek

meer zelfs hij heeft een charismatische uitdrukking

ik val soms voor charisma

voor dat van ai weiwei was ik al veel eerder gevallen

een charisma dat ik nog ferm onderschatte zo leerde de docu mij

wat ik op dat vlak te zien kreeg was werkelijk indrukwekkend

de zoon van Ai Weiwei heet senior

de peuter voedert de kunstenaar

ik zag wel al beter gemaakte documentaires

waarom net ai weiwei het olympisch stadion had mogen ontwerpen

werd niet uitgelegd

ook niet hoe hij daarvoor te werk was gegaan

ai weiwei was de zoon van een dissident schilder dichter

toch maakte aiww deel uit van een groep getalenteerde chinese kunststudenten die in de jaren 80 naar new york mocht

vormde zijn afkomst dan geen probleem voor het systeem

geen antwoord

de documentaire vertelt het verhaal van aiww die voortdurend slimmer is dan de chinese autoriteiten

in vele opzichten klopt dat

ik stelde me echter de vraag of het chinese systeem ons niet te slim af geweest is

ik verklaar me nader

de vs hebben figuurtjes karakters personen waar de hele wereld van houdt

donald duck kermit de kikker de jackson five

china niet

zij sturen kunstenaars naar amerika

ze weten dat daar wel iemand met het talent van aiww tussen zit

een talent dat zich zal ontwikkelen

een nieuwe figuur die de liefde van de wereld voor zich zal winnen

china heeft nu ook een donald duck

de koddige Ai Weiwei

okee hij is wat dissident

geen probleem

in het binnenland kennen weinigen hem

in de mate dat hij bekend is draagt hij bij aan de geleidelijke groei naar een moderne chinese maatschappij

zoals het machtcentrum die voorstaat

geen revolutie niets overhaast

het chinese systeem blijft winnen

nog een vraag die onopgelost bleef voor mij

betreft deze footage in de documentaire

de japanse met wie ik naar de cinema getogen was

spreekt aardig wat chinees

ze zei dat het lied over een dier ging

een alpaca

een wat vroeg ik

ik ken geen arkada (de naam had ik zelfs mis)

ze liet me op het web een foto zien

het dier stond symbool zei ze voor het recht op vrijheid om google te gebruiken

ze kon niet uitleggen hoe de vork precies aan de steel zat

we zijn wat op zoek gegaan

het betreft een grasmodderpaard dat behoort tot de alpaca diersoort

de meeste info vonden we hier

53% van de romans komt uit het Engels

Een geweldig goed artikel trof ik aan in The New York Review of Books.

De Engelstalige opsteller gaat langs bij een Nederlandse taalkundige en ze tellen samen de romans in zijn boekenrek. 58 komen van Engelstalige auteurs, 19 van anderstaligen, en 20 van Nederlandstaligen. De taalkundige was zich daar helemaal niet van bewust. Wanneer ik bij vrienden langs ga, zie ik gelijkaardige verhoudingen. Ik ben me daar zelf altijd zeer van bewust. De thuismarkt van Nederlandstalige auteurs wordt overstelpt door Angelsaksen, en continentale auteurs, of auteurs van elders, moeten als ze hun thuismarkt verlaten, opboksen tegen Angelsaksische machines.

Het artikel geeft meer cijfers:

In 1946 only 5 percent of Holland’s book production was made up of translations; by 2005 it had reached 35 percent and in the area of prose fiction the share had grown to 71 percent. Of those translations, 75 percent now come from English.

De auteur van het artikel redeneert vrij goed bij het dissecteren van de oorzaken. Hij gaat er wel van uit dat er geen kwaliteitsverschil aan de basis ligt. Daar ga ik echter niet mee akkoord. Ik denk wel dat er een kwaliteitsverschil bestaat. Ik heb een eindje in de UK gewoond en zag er veel veel meer agenten actief die auteurs bij de juiste mensen terecht brengen. Uitgeverijen aldaar kunnen door de grote export en door het feit dat hun eigen markt haast niet aangeraakt wordt door import met veel grotere budgetten werken. Er is dus meer ruimte om manuscripten te begeleiden. Met de veel grotere budgetten kunnen uitgeverijen zich gemakkelijker ontwikkelen tot instituten met een grote knowhow.

Als lezer valt mij bij Angelsaksische boeken vaak op dat ze geproduceerd worden volgens de eigen recepten. Er lijkt mij meer aandacht te bestaan voor karakterontwikkeling, en er wordt een strakker draaiboek gehanteerd (cliffhangers, en triggers om het verhaal naar een volgend deel te brengen). Experimentele romans treft men er minder, lijkt me. Als we zo massaal hun boeken lezen, dan kunnen we er ook van uitgaan dat hun recepten onze keuken beïnvloeden.

Het stoort mij zeer hoe de continentalen in de rij staan aan te schuiven om alle macht over de Noordzee of over de Atlantische Oceaan te steken. Een ander voorbeeldje. Je moet eens tellen op het einde van het jaar als de lijstjes uitkomen met de beste cd's van het jaar. Zelfs de Télérama (het magazine van de Parijse bobo) brengt haast niets dan Angelsaksische muziek. Je kan je afvragen wat een Zuid-Amerikaanse muzikant moet presteren om in een dergelijk lijstje terecht te komen.

Wie denkt dat het slechts over onschuldige dingen als literatuur en muziek gaat, geef ik volgende cijfers mee.
Begrotingstekort 2010, 2011, 2012 in % BNP
Italië  4.5  3.8  1.7
Spanje  9.3  8.5  5.4
Portugal  9.8  4.2  4.6
UK  10.3  8.4  7.7
US  10.7  9.7  8.3
Ik weet wel, de eurozone heeft zijn structurele tekortkomingen, en groei speelt een rol, maar dan opnieuw: als je met een tekort van 10% een groei van 2% bewerkstelligt, dan kunnen we toch niet applaudisseren.
Wij laten ondertussen de cokeneuzen in The City en in New York beslissen welke landen ze in de penarie zullen storten. We zijn niet boos geweest op de VS, toen hun rommelkredieten, herverpakt en met te hoge ratings van hun agencies, in onze contreien verkocht werden en ons zeer veel gekost hebben. Hadden we niet eens kunnen aankloppen bij de Fed Reserve? Ze kunnen daar toch geld drukken tot in het oneindige. Maar dat soort analyses wordt niet gemaakt in The Economist en de FT, waar al onze bankenmensen op geabonneerd zijn.

Om de inhoud van deze blogbijdrage minder militant te maken: het steengoede artikel waarnaar ik refereerde, komt van een Amerikaanse website, is geschreven door een Engelstalige, en ik stel er mij ook voor open.

Eerste digitale boek gekocht

Gisteren bij de online boekenverkoper langsgeweest om de nieuwe Grunberg, Een man zonder ziekte, digitaal binnen te slaan. Het was mijn eerste keer, een digitaal boek kopen. Ik vond het tegenvallen. Het te downloaden bestand heette "URLlink", en daarna moest ik nog naar de Adobe site voor extra software, extra software om een tekstdocument te openen!? Bij Adobe moest ik opnieuw al mijn gegevens registreren.

De voordelen staan natuurlijk: het valt goedkoper uit en je hebt de tekst sneller in handen. (Een tablet computer heb ik nog niet. Ik zag lange tijd de toegevoegde waarde niet zo, als je een laptop en een smartphone hebt.)

Over het boek zelf. Ik lees graar Grunberg, dus nu ook weer. Het is een zeer dun werk, en ik sloeg tijdens het lezen aan  het twijfelen. Was AG  tot een ultieme beheersing van zijn vakmanschap gekomen, of was hij minder geïnspireerd dan anders?

Een andere reden dat het boek snel uit was: ik ging Games of Throne checken, een vriend blijft het erover hebben hoe goed de serie is. Ik was snel uitgecheckt. Mag ik aan alle regisseurs vragen om over Middeleeuw-achtige beelden geen uitgebreid klassiek orkest meer te laten overgaan? Ik kan dat niet meer zwelgen.