Stel je voor,
Wenen anno 1870. In een concerthall zit het publiek te wachten op een
kwartet dat muziek van Schubert ten beste zal brengen. Wie stapt op de bühne?
Jimmy Hendrix. Hij bespeelt zijn elektrische gitaar, eerst met zijn vingers, na
een poos ook met zijn tanden.
Hoe reageert het publiek, dat honderd jaar muziekevolutie
niet meegemaakt heeft? Welke recensies levert het op?
Een andere vraag: kan een schrijver zulk een effect
bewerkstelligen?
Nog een andere: bestaan er schrijvers die dat al gepresteerd
hebben?
De eerste namen die in mijn hoofd opkomen, zijn van Ostaijen
en Céline. Misschien zijn er nog betere voorbeelden te vinden, ik weet het
niet.
Wat zou ik doen met een gitaar had ik zoveel talent als
Hendrix?
Laatste vragenreeks: Moet men eerst met zijn vingers kunnen
spelen voor men zijn tanden in de snaren zet? Moest Picasso kunnen schetsen als
de beste om zijn vervormde gezichten te tekenen? Hoeveel métier moet men
opbouwen alvorens het te kunnen wegwerpen?
