In Vrij Nederland een boeiend stuk over wat bibliotheken betekenen voor bekende Britse schrijvers.
De Britse klassenmaatschappij lijkt zich door te zetten in hun bibliotheken. Ik heb er shabby wijkbibliotheken gezien waar de boeken in even erbarmelijke staat aangeboden worden als de tapis plein in het gebouw erbij ligt (de innige relatie van Britten met tapis plein blijft mij een raadsel). De geciteerde auteurs in het VN-artikel begaven zich echter naar de historische bibliotheken die er als vrijmetselaarstempels uitzien (zie foto in artikel).
Ik neem hen niets kwalijk maar ik verwacht wel iets anders van een hedendaagse bib dan een tempel waar ik grote klassiekers kan gaan lezen. De glamour mag mij achterwege blijven. Doe mij maar genoeg ramen, een grote beschikbaarheid van recente werken, en vooral veel tafeltjes für Einzelarbeit.
Wel positief dat de Britse tempelbibliotheken hun publiek vinden. De British Library in Londen wordt schitterend gerund, veel beter dan de Bibliothèque Nationale in Parijs, met zijn vier torens die leeg staan, en waar ze de bezoekers altijd naar de ruimtes onder de grond leiden.
Ik stelde de vraag onlangs aan enkele Brusselaars: niemand van hen die al in de Koninklijke Bibliotheek van België binnen geweest is. Ik ook niet. Dat gebouw nodigt mij weinig uit, lijkt me wat op een grafmonument voor een Saksen-Coburg. Al kan ik er weinig over kwijt, heb ze ook nog niet aangedaan. Binnenkort zet ik dat recht. Een voornemen.
